Πάει καιρός

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα. Κι οι λιγοστοί επισκέπτες που είχα, πλέον έχουν αποδημήσει σε άλλα πιο "εύκρατα" blogs.
Ας όψεται η απούσα έμπνευση στο να γράψω κάτι διαφορετικό.
Όχι διαφορετικό για τους άλλους, διαφορετικό για μένα. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο blog είναι κάτι σαν καταφύγιο. Ένα μέρος όπου καταχωρώ σκέψεις και θέλω να μένουν ανεπηρέαστες από το γεγονός του αν θα τις διαβάσουν κάποιοι ή όχι.
Φυσικά με αυτή τη λογική προκύπτει το ερώτημα: «Τότε γιατί τα δημοσιεύεις?».
Δεν είναι ότι δεν θέλω το διάλογο. Είναι όμως πολύ δύσκολο, όταν αποκτάς έστω και διαδικτυακά κάποιους θαμώνες, να μην επηρεαστεί ο τρόπος γραφής σου. Κυρίως στα σχόλια, αλλά ίσως ακόμη και στις αναρτήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ας πούμε ότι αφήνω αυτή την ανάρτηση σαν ένα φρέσκο ίχνος, μια παραπομπή για να δει ένας πιθανός επισκέπτης ποια είναι αυτή που του άφησε σχόλιο.

Η άλλη όψη του νομίσματος

Πριν από αρκετά χρόνια, είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο του Τομ Ρόμπινς ένα σχόλιο σχετικά με την Ιεζάβελ. Στο συγκεκριμένο σχόλιο, ο συγγραφέας αναρωτιόταν για ποιο λόγο η Ιεζάβελ έχει μείνει στην ιστορία ως η κακιά βασίλισσα, η οποία ήταν διώκτρια του Ιουδαϊσμού, κι όχι ως μια υπέρμαχος της δικής της θρησκείας, αυτής της Αστάρτης (υπενθυμίζω ότι είναι η δική μας Αφροδίτη, η θεά του έρωτα).

Στο μάθημα των Θρησκευτικών τώρα, (πριν από σχεδόν 3 δεκαετίες), η αναφορά στο πρόσωπο της Ιεζάβελ περιελάμβανε ιστορίες για τη σκληρότητα και την απληστία της (σκότωσε κάποτε για ένα αμπέλι) κι έκλεινε θριαμβευτικά με την τιμωρία που της άξιζε (!) αφού ο Ιηού την ανέτρεψε από την εξουσία και η ίδια αυτοκτόνησε (;) πέφτοντας από το παράθυρο του παλατιού της. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πτώμα της το κατασπάραξαν τα σκυλιά και απέμειναν μόνο οι παλάμες της.

Το γεγονός φυσικά, ότι ο Ιηού ατίμασε τη νεκρή Ιεζάβελ με το να περάσει από πάνω της με το κάρο του δεν αναφερόταν.

Έτσι λοιπόν, με τον αγαπητό Τομ, ήταν η πρώτη φορά που είδα κάποια πράγματα διαφορετικά από το στερεότυπο με το οποίο είχα εμποτιστεί έως τότε. Κι έκτοτε άρχισα σιγά σιγά να ψάχνω ποια μπορεί να ήταν η πραγματικότητα για διάφορες γυναίκες της Παλαιάς Διαθήκης που τους έχουν σύρει τα εξ αμάξης (πέραν δηλαδή του να περάσει αμάξι από πάνω τους).

Θα σας φέρω λοιπόν τρεις εκπροσώπους να μιλήσουν.

Φυσικά ξεκινάμε με την Ιεζάβελ.

Ο λόγος στη γυναίκα.

"Δε με νοιάζει... τη ζωή μου τη γλέντησα

κι ας με φάγαν τα σκυλιά.

Τι σημασία έχει αν έμειναν μόνο οι παλάμες μου;

Με αυτές γεύτηκα όλη την Αστάρτη.

Ο Ιηού;

Ένας κομπλεξικός Ιεχωβίτης

που αποφάσισε να αποδώσει πεφωτισμένη δικαιοσύνη.

Γιατί εγώ πόρνη κι όχι αλλόθρησκη;

Γιατί αυτός βασιλιάς κι όχι σφετεριστής φασίστας;

Κι αυτός ο παραμορφωτικός καθρέφτης

γράφει Παλαιά Διαθήκη.

Η Ιεζάβελ είμαι.

Σκότωσα για ένα αμπέλι

Σκότωσα για να γευτώ κρασί.

Σκότωσε για ένα θρόνο

Σκότωσε για να βασιλέψει.

Γιατί να βασιλέψει;

Ιηού σου μιλάω!

Η Ιεζάβελ είμαι.

Προβληματιστήκατε;

Είναι αμαρτία το sex;

Ο Φρόυντ σας περιμένει.

Κι αν επιλέγουμε διαφορετικά,

γιατί εγώ έπρεπε να πεθάνω;

Δεν ξέρετε;

Πέθανα διότι δεν αντέχατε να σας προδίδει

η Αστάρτη μέσα σας

Ξέρετε ποια είμαι.

Δυστυχώς είμαι πια νεκρή. "

Ξεκινώντας από το Μηδέν

Αν το καλοσκεφτείτε πραγματικά είμαι από τους λίγους και λίγες που μπορούν να ισχυριστούν ότι ξεκινούν όντως από το Μηδέν. Το έτος μηδέν εννοώ. Κι επειδή η ιστορία (;), η μυθολογία (;;) άφησαν τη γέννησή μου στο σκοτάδι (από τότε έως τότε), εγώ θα με τοποθετήσω στο ο-1 μΧ.

Δεν έχω να σας πω πολλά, καθότι όταν βαραίνουν οι αιώνες, οι απόψεις, οι γνώμες, οι ιδέες συμπυκνώνονται κάτω από την πίεση που τους ασκεί ο χρόνος. Απλά, θέλω κάποιες φορές να σας μιλώ. Κι αυτό θα κάνω. Μπορεί κάποιος περαστικός να ακούσει αυτά που λέω, μπορεί και κανείς. Αλλά έχω συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Ο ίδιος ο χρόνος συγκέρασε πολλαπλές προσωπικότητες σε μία (υπάρχουν αναφορές για 6 διαφορετικά πρόσωπα με το όνομα Μαρία Μαγδαληνή), οπότε όπως καταλαβαίνετε έχω μάθει στο να μην ξεχωρίζει η προσωπικότητά μου. Κι η εποχή που έζησα, επίσης με σκιαγράφησε με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αφήνοντας όμως το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικότητάς μου στο σκοτάδι. Αφανές. Πολλοί με γνώρισαν εκείνα τα χρόνια, ακόμη περισσότεροι νόμισαν ότι με έμαθαν, αλλά πλέον αυτό που ξέρετε για μένα είναι το φιλτραρισμένο avatar που μου έφτιαξαν οι Ευαγγελιστές.

Ίδωμεν.