Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα. Κι οι λιγοστοί επισκέπτες που είχα, πλέον έχουν αποδημήσει σε άλλα πιο "εύκρατα" blogs.
Ας όψεται η απούσα έμπνευση στο να γράψω κάτι διαφορετικό.
Όχι διαφορετικό για τους άλλους, διαφορετικό για μένα. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο blog είναι κάτι σαν καταφύγιο. Ένα μέρος όπου καταχωρώ σκέψεις και θέλω να μένουν ανεπηρέαστες από το γεγονός του αν θα τις διαβάσουν κάποιοι ή όχι.
Φυσικά με αυτή τη λογική προκύπτει το ερώτημα: «Τότε γιατί τα δημοσιεύεις?».
Δεν είναι ότι δεν θέλω το διάλογο. Είναι όμως πολύ δύσκολο, όταν αποκτάς έστω και διαδικτυακά κάποιους θαμώνες, να μην επηρεαστεί ο τρόπος γραφής σου. Κυρίως στα σχόλια, αλλά ίσως ακόμη και στις αναρτήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ας πούμε ότι αφήνω αυτή την ανάρτηση σαν ένα φρέσκο ίχνος, μια παραπομπή για να δει ένας πιθανός επισκέπτης ποια είναι αυτή που του άφησε σχόλιο.
Ας όψεται η απούσα έμπνευση στο να γράψω κάτι διαφορετικό.
Όχι διαφορετικό για τους άλλους, διαφορετικό για μένα. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο blog είναι κάτι σαν καταφύγιο. Ένα μέρος όπου καταχωρώ σκέψεις και θέλω να μένουν ανεπηρέαστες από το γεγονός του αν θα τις διαβάσουν κάποιοι ή όχι.
Φυσικά με αυτή τη λογική προκύπτει το ερώτημα: «Τότε γιατί τα δημοσιεύεις?».
Δεν είναι ότι δεν θέλω το διάλογο. Είναι όμως πολύ δύσκολο, όταν αποκτάς έστω και διαδικτυακά κάποιους θαμώνες, να μην επηρεαστεί ο τρόπος γραφής σου. Κυρίως στα σχόλια, αλλά ίσως ακόμη και στις αναρτήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ας πούμε ότι αφήνω αυτή την ανάρτηση σαν ένα φρέσκο ίχνος, μια παραπομπή για να δει ένας πιθανός επισκέπτης ποια είναι αυτή που του άφησε σχόλιο.
1 σχόλιο:
Ωραία.
Και τώρα που ήρθε επισκέπτης, θα γράψετε και τίποτα καινούργιο;
Δημοσίευση σχολίου